Z życia wzięte. "Zofia ma 40 lat i przez cały czas mieszka z rodzicami": Gdy powiedzieli, żeby poszukała własnego szczęścia, przyniosła do domu kota

Mieszkała z rodzicami. Tak się złożyło, iż rodzice chcieli, by była szczęśliwa. "Znajdź szczęście dla siebie!" często powtarzali. Opiekowali się nią, otaczali troską.

Zofia pracowała jako prawnik, a po pracy zostawała z rodzicami w domu. Od czasu do czasu Zofia spotykała się z kimś, ale zalotnicy nie byli tymi adekwatnymi. Matka żartowała z ich wychowania, a ojciec komicznie podkreślał ich analfabetyzm. Zofia bardzo kochała swoich rodziców i nie chciała sprawiać im przykrości. I wtedy znalazła kotka. Małego, mokrego, zmarzniętego kociaka tuż przy wejściu.

Serce nie jest z kamienia. Podniosła go, zaniosła do domu i nalała mu mleka. Kociak pił chętnie, choćby mlaskając. Na początku rodzice patrzyli w milczeniu. W oszołomieniu. A potem zaczęli krzyczeć. Nie tylko krzyczeć — drzeć się. Zwłaszcza gdy kociak zrobił kałużę na podłodze.

-Zabierz go z mieszkania! - krzyczeli. Nie, nie byli okrutni. Po prostu zdawali sobie sprawę, iż kociak podrapie meble, zerwie tapetę i zniszczy parkiet. Błoto, smród, ruina w czteropokojowym mieszkaniu! Rodzice już podjęli decyzję. Kociak powinien trafić do dobrych ludzi. Albo przynajmniej do schroniska.

Tata, ściskając się za serce, gwałtownie wyszukał w telefonie adres najbliższego schroniska. Mama, przerywając ojcu, również krzyknęła i wyrzuciła Zofię za drzwi razem z nieszczęsnym futrzakiem.

Zofia wsiadła do samochodu i przytuliła kociaka do piersi. Kociak ufnie zasnął. I wtedy nagle zdała sobie sprawę, iż ma czterdzieści lat. I iż nic nie ma. Zupełnie nic. choćby małego kącika, w którym mógłby zamieszkać ten kot. W mieszkaniu jest wiele pokoi, ale żaden z nich nie należy do niej. To mieszkanie jej rodziców. Ona po prostu tam mieszka. Była w drodze do schroniska i płakała. Żałowała, iż wiezie kociaka, a nie siebie. Ale w tym samym czasie, zjechała na pobocze i poszukała czegoś na swoim tablecie i znalazła. Zadzwoniła, umówiła się, pojechała, obejrzała. Wynajęła mieszkanie. Na sześć miesięcy.

Wpłaciła zaliczkę, wprowadziła się. Wyjęła z torby kotka. To było to. Zaczęła mieszkać sama. Jej właścicieli nie obchodziło, czy ma kota, dokąd chodzi i z kim się komunikuje. Najważniejsze było to, iż płaciła na czas. I płaciła. Zapłaciłaby dwa razy więcej, była taka szczęśliwa, iż może mieszkać z Mruczkiem.