W 1993 roku zostawiła go z piątką dzieci – po 32 latach prawda podbiła serca Polaków

W 1993 roku zostawiła go z piątką dzieci po 32 latach prawda wstrząsnęła wszystkimi.
Dziewczynki Wanda, Bogna, Zofia, Danuta i Hanna rosły zdrowe, piękne i niezwykle sobie bliskie. Wszystkie miały takie same błękitne oczy jak ojciec, ale każda skrywała własną, niepowtarzalną duszę. Wanda, starsza zaledwie o dwie minuty, była urodzoną przywódczynią, zawsze organizującą zabawy i lekcje.
Bogna, spokojna i wrażliwa, pocieszała siostry w trudnych chwilach. Zofia, najbardziej towarzyska, potrafiła rozśmieszyć wszystkich swoimi dowcipami. Danuta, cicha i uważna, dostrzegała wszystko, co umykało innym.
Hanna, najmłodsza, była słodka jak miód, a jej uśmiech mógł stopić każde serce. Razem stanowiły nierozerwalną całość, połączone głęboką miłością do ojca, który był ich opoką. Całe miasteczko pod Krakowem zaczęło podziwiać tego człowieka.
Jan stał się lokalną legendą ojcem pięcioraczków, człowiekiem, który nie ugiął się pod ciosami losu. Nie obchodziły go jednak plotki ani pochwały. Marzył tylko, by jego córki wyrosły na silne, szczęśliwe i wolne kobiety, zdolne kroczyć przez życie z podniesioną głową.
Ale nikt nie wiedział, iż ta historia skrywała tajemnicę. Coś, o czym Jan milczał od dnia, gdy odeszła jego żona. Szczegół, który po latach wypłynął na światło dzienne i zmienił wszystko, co myślano o tej rodzinie.
Zanim jednak prawda wyszła na jaw, los przygotował Janowi kolejne próby. Gdy dziewczynki skończyły dziesięć lat, wpadł w poważny wypadek. Roznosił paczki na rowerze po wąskich uliczkach, gdy potrącił go rozpędzony samochód.
Przez kilka dni ważyły się jego losy w szpitalnej izbie przyjęć, balansując między życiem a śmiercią. Dziewczynki tymczasowo zamieszkały u dobrej kobiety z miejscowego kościoła cioci Krystyny, która od zawsze podziwiała hart ducha Jana. Wtedy cała społeczność się zjednoczyła: urządzali kiermasze, zbierali datki, organizowali loterie.
Po raz pierwszy świat odwdzięczył się za miłość, którą Jan siał latami. A co najbardziej zaskoczyło lekarzy? Jego powrót do zdrowia był prawdziwym cudem. Jakby niewidzialna siła trzymała go przy życiu, jakby jego misja jeszcze nie była skończona.
Jan wrócił do domu silniejszy, bardziej zdeterminowany, z jeszcze większą wiarą. Przysiągł sobie: dopóki ja tu jestem, moje córki nigdy nie poczują się samotne. I tak szli przez życie rok za rokiem, z walkami, zwycięstwami, z miłością ojca, który mimo zmęczenia i bólu nigdy się nie poddawał…