Zostawił żonę, nazywając ją żałosną służącą, a gdy postanowił wrócić, czekała na niego niespodzianka
Jagoda od dzieciństwa słyszała, iż kobiety w jej rodzie skazane są na nieszczęścia. Jej prababka straciła męża na wojnie, babcia podupadła na zdrowiu po wypadku w fabryce, a ojciec jej matki porzucił rodzinę, gdy dziewczynka miała zaledwie trzy lata. Często wyobrażała sobie, iż jej małżeństwo też skończy się dramatem. Nie chciała tego, ale cień rodzinnej klątwy wisiał nad nią.
Przyszłego męża, Krzysztofa, poznała w małym warsztacie na obrzeżach Łodzi, gdzie oboje pracowali. On naprawiał maszyny, ona sortowała części. Złączyła ich stołówka, gdzie podczas przerwy obiadowej zaczęli rozmawiać. Decyzja o ślubie przyszła szybko. Urządzili skromne wesele i zamieszkali w jej dwupokojowym mieszkaniu przy ulicy Lipowej. Babcia nie żyła już od dawna, więc dom stał się ich wspólnym gniazdem.
Życie toczyło się swoim rytmem. Najpierw urodził się syn Bartosz, potem młodszy – Tomek. niedługo potem zmarła matka Jagody. Teraz musiała radzić sobie sama z domem i wychowaniem chłopców. Nie narzekała: Krzysztof zarabiał, a jej zadaniem było dbanie o ognisko domowe.
Lecz po kilku latach coś się popsuło. Krzysztof zaczął zostawać w pracy, coraz częściej wspominał o młodej koleżance, która „mu pomagała z raportami”. Jagoda widziała, jak się oddala: wracał tylko po to, by się przebrać, czasem wcale nie nocował. Wszystko rozumiała, ale strach przed samotnością z dziećmi paraliżował ją.
– Zostaw ją, pomyśl o synach – odważyła się pewnego dnia powiedzieć.
Krzysztof milczał. Żadnych wyjaśnień, żadnych krzyków – tylko lodowata cisza.
Jagoda przez cały czas o niego dbała: gotowała obiady, prała jego koszule.
– Potrafisz tylko służyć – rzucił jej z pogardą po kolejnej próbie rozmowy.
Postanowiła przeczekać, licząc, iż opamięta się. Ale pewnego wieczoru Krzysztof spakował rzeczy.
– Nie zostawiaj nas, proszę! Nie zabieraj chłopcom ojca! – łkała Jagoda.
– Jesteś tylko żałosną służącą – odciął się, patrząc na nią z góry.
Te słowa usłyszeli synowie. Bartosz i Tomek, przytuleni do siebie na kanapie, patrzyli, jak ojciec odchodzi. Nie rozumieli, dlaczego tak się dzieje. Może nie byli dość grzeczni? Może mama coś źle zrobiła?
Dzieci widziały wszystko: łzy matki, jej próby zachowania twarzy, jej niekończącą się troskę. Starały się pomagać: myli naczynia, sprzątali mieszkanie. Jagoda całkowicie poświęciła się synom i pracy. O nowym związku choćby nie myślała – chłopcy stali się jej światem.
Ale los miał inne plany. Pewnego dnia, robiąc zakupy w lokalnym sklepie, Jagoda upuściła paczkę kaszy. Mężczyzna natychmiast podniósł ją z podłogi.
– Pomóc zanieść zakupy? – zapytał z uśmiechem.
Jagoda zawahała się, ale on, nie czekając na odpowiedź, chwycił jej torby.
– Dobra, sam zdecyduję – powiedział i w drodze do domu zaczęli rozmawiać.
Nazywał się Marek. Był życzliwy, miał spokojny głos i lekko utykał. Jagoda podziękowała mu i pożegnała się, nie spodziewając się kolejnego spotkania. ale Marek zaczął pojawiać się w tym samym sklepie, jakby specjalnie na nią czekał. Tak rozpoczęła się ich znajomość.
Jagoda dorabiała, sprzątając klatkę schodową. Zwykle pomagali jej synowie, ale tamtego dnia postanowiła poradzić sobie sama.
– Może pomogę? – rozległ się znany głos.
Marek znów był blisko. Pomógł jej skończyć sprzątanie, a wieczorem Jagoda zaprosiła go na kolację. Przyszedł w eleganckim garniturze, z bukietem białych róż i pudełkiem ptysiów.
– Dobry wieczór – powiedział, wręczając słodycze chłopcom.
Bartosz, starszy syn, niewiadomo czemu powąchał ciastka i wszyscy wybuchnęli śmiechem. Napięcie opadło. Przy kolacji Jagoda upuściła widelec, a Marek złapał go w locie.
– Gra pan w koszykówkę? – spytał Tomek.
– W szkole grałem, ale to było dawno – uśmiechnął się Marek.
– Pokażemy panu nasze boisko! – zaproponował Bartosz. – Gramy z kolegami.
Następnego dnia znów się spotkali. Marek wyznał:
– Pewnie zauważyłaś, iż poruszam się wolno i mówię nieco niewyraźnie. Miałem poważny wypadek. Żona nie chciała ze mną zostać. Teraz pewnie i ty nie zechcesz mnie widzieć.
Jagoda milczała, nie chcąc go peszyć pytaniami.
– jeżeli moje urwisy ci nie przeszkadzają, przychodź – odparła w końcu z uśmiechem.
Marek stał się częścią ich życia. Był troskliwy, bawił się z chłopcami, pomagał w domu. Z początku dzieci były niepewne, ale gwałtownie go polubiły. Marek stał się dla nich kimś, kim ich ojciec nigdy nie był. Wspólnie grali w piłkę, zapraszali przyjaciół, a dom wypełnił się śmiechem.
Minęły lata. Bartosz zaczął się spotykać z dziewczyną, Tomek zainteresował się muzyką. Pewnego dnia Bartosz poszedł po radę do Marka – tak bardzo mu ufał. Ale pewnego wieczoru rozległo się pukanie do drzwi. Jagoda otworzyła i oniemiała. W progu stał Krzysztof.
– Pomyliłem się – powiedział. – Chcę to naprawić.
– Wynoś się! – warknął Bartosz, zaciskając pięści.
– Jak śmiesz tak do mnie mówić, smarkaczu?! – wściekł się Krzysztof.
– Nie waż się tak odzywać do mojego syna! – gromko rzucił Marek, wysuwając się naprzód.
Był gotów bronić rodziny.
– Nie jesteś nam potrzebny! – krzyknął Tomek, podbiegając do drzwi.
Wypchnął ojca za próg i zatrzasnął drzwi.
– Niech tylko spróbuje wrócić – syknął.
Jagoda spojrzała na swoich mężczyzn – Bartosza, Tomka i Marka. Jej obrona, jej podpora. Zbudowała prawdziwą rodzinę, mimo wszystkich nieszczęść. W tej chwili była szczęśliwa jak nigdy.
Prawdziwa siła nie tkwi w krwi, ale w ludziach, którzy wybierają bycie razem. Rodzina to nie więzy urodzeniaI gdy drzwi zamknęły się za Krzysztofem, Jagoda zrozumiała, iż największym darem życia nie jest to, co dostajemy, ale to, co potrafimy zbudować pomimo przeciwności losu.
