Aleksander był dobrym i mądrym młodzieńcem, którym zachwycało się wiele dziewcząt z wioski, ale nie mógł znaleźć swojej drugiej połówki. Mimo iż najpiękniejsze dziewczęta za nim biegały, on szukał tej wyjątkowej, która wzbudziłaby w nim prawdziwe uczucia.
W końcu znalazł swoje szczęście w Weronice – nieśmiałej i cichej dziewczynie, którą inni uważali za przeciętną i niczym się niewyróżniającą. Wiele osób we wsi dziwiło się wyborowi Aleksandra.
Nie rozumieli, jak tak inteligentny i przystojny mężczyzna mógł być z taką dziewczyną jak Weronika, pochodzącą z ubogiej rodziny i uznawaną za nieatrakcyjną.
Nawet ojciec Aleksandra miał swoje wątpliwości, licząc na to, iż syn poślubi kogoś bardziej atrakcyjnego. Jednak Aleksander był zakochany po uszy w Weronice i uważał, iż wygląd nie jest najważniejszy.
Wiedział, iż jest dobrą, mądrą dziewczyną i naprawdę go kocha. Mimo niezrozumienia ze strony innych ożenił się z nią, przeprowadzili się do miasta, wynajęli mieszkanie i rozpoczęli wspólne życie.
Aleksander znalazł dobrą pracę, a Weronika stała się oddaną żoną i matką. Z wielką miłością i troską opiekowała się ich dziećmi, Złotą i Nadzieją, dbając o to, aby zawsze były najedzone i dobrze ubrane.
Weronika troszczyła się również o dom – utrzymywała go w czystości i gotowała smaczne potrawy dla swojej rodziny. Szczęście Aleksandra wydawało się pełne, aż do chwili, gdy spotkało go nieszczęście.
Został potrącony przez pijanego kierowcę i odniósł poważne obrażenia, wymagające długiej rehabilitacji.
Wielu spodziewało się, iż Weronika opuści męża w trudnej chwili, jednak ona pozostała przy nim, codziennie odwiedzając go w szpitalu i wspierając. Kontynuowała pracę i opiekowała się ich dziećmi, jednocześnie motywując Aleksandra do powrotu do zdrowia.
Jej nieustające wsparcie i miłość pomogły mu pokonać trudności.
Po kilku miesiącach Aleksander stanął na nogi. Mijały lata, dzieci dorosły, a Aleksander i Weronika przez cały czas kochają się tak samo jak kiedyś.
