Wyrzuciłam teściową z naszego domu i dziś, gdy o tym opowiadam, nie żałuję tego ani trochę.

Wyrzuciłam teściową z naszego domu i dziś, gdy o tym opowiadam, nie żałuję.
Ta wygnana teściowa
Tego dnia nie miałam czasu w długie rozmyślania. Decyzja zapadła nagle, ale nie zrodziła się z gniewu, tylko z lat bólu, rozczarowania i wyczerpania. Wyrzuciłam moją teściową z naszego domu i dziś, gdy o tym mówię, nie czuję wyrzutów sumienia.
Nazywam się Anna. Mam trzydzieści sześć lat. Razem z mężem Piotrem zbudowaliśmy naszą małą rodzinę: trójkę dzieci Zosię, naszą jedyną córkę, oraz bliźniaków Jacka i Wojtka. Nasze życie było pełne trudów, ale i miłości, i wzajemnego wsparcia. Byliśmy szczęśliwi, aż pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Piotr miał wypadek samochodowy i zginął na miejscu. Wciąż pamiętam ten telefon: chłodny głos pracownika szpitala kazał mi natychmiast przyjechać. Gdy dotarłam, było już za późno. W tamtej chwili świat zawalił się na moich oczach. Zostałam sama z trójką dzieci, bez oparcia, jakim był mój mąż.
W tamtych dniach współczułam mojej teściowej, Halinie. Była już starsza, a życie w samotności mogłoby ją złamać. Halina miała trudny charakter: surowa, wiecznie krytykująca, czasem nie do zniesienia. Ale mówiłam sobie: To matka Piotra. Dla jego pamięci muszę się nią zająć, choćby to było trudne. Zaproponowałam więc, żeby zamieszkała z nami. Mimo iż miała zamężną córkę, Kasię, która mieszkała w sąsiednim mieście, nikt nie zaproponował, by się do nich wprowadziła.
Nasze wspólne życie nie było łatwe. Pracowałam, a cały ciężar domowych obowiązków spoczywał na mnie: opieka nad dziećmi, sprzątanie, finanse wszystko. Pieniądze, które z trudem zarabiałam, chowałam zawsze do małej szufladki w szafce. Marzyłam, by stopniowo odkładać na przyszłość moich dzieci.
Ale coś było nie tak. Za każdym razem, gdy sięgałam po pieniądze, było ich mniej, niż powinno. Najpierw myślałam, iż się pomyliłam. Potem, iż może coś przeoczyłam. Ale miesiąc za miesiącem działo się to samo. Im więcej dokładałam, tym więcej ubywało. Powoli traciłam rozum. Przez pół roku nie mogłam zrozumieć, kto je zabiera.
Aż do dnia, gdy prawda wyszła na jaw. Miałam iść do pracy, ale źle się poczułam i postanowiłam zostać w domu. Chciałam odpocząć i wyjść później. Nagle usłyszałam głos Haliny. Rozmawiała przez telefon. Najpierw nie chciałam słuchać, ale jej podniesiony ton zmusił mnie, bym przystanęła.
Rozmawiała z jakimś mężczyzną.
Tak, już wysłałam. Pieniądze muszą gwałtownie dotrzeć. Przekażesz je Kasi. Mówiła, iż chce kupić nowe meble
W tamtej chwili serce zamarło mi w piersi. Wszystko stało się jasne. Pieniądze, które z takim trudem odkładałam, potajemnie wysyłała swojej córce Kasi. Pieniądze przeznaczone na przyszłość moich dzieci znikały, by poprawić komuś innemu życie.
Usiadłam i płakałam. Ale to nie były łzy bezsilności to były łzy determinacji. Zrozumiałam: dość. Lata próbowałam być cierpliwa, wyrozumiała, tłumacząc sobie: Ona też jest matką, ona też cierpi. Ale tamtego dnia pojęłam: nie mogę pozwolić, by okradała moje dzieci z ich przyszłości.
Gdy wyszła z pokoju, stanęłam przed nią.
Halina, wszystko słyszałam. Wiem, gdzie znikają moje pieniądze.
Spojrzała na mnie zaskoczona, próbując się tłumaczyć.
Ania, ty nie rozumiesz Kasia tyle potrzebuje. Chciałam jej tylko pomóc.
Patrzyłam na nią twardo.
A moje dzieci? Pomyślałaś o nich? Myślisz, iż Piotr, który teraz jest w niebie, chciałby, by przyszłość jego dzieci była okradana tylko dlatego, iż twoja córka chce nowe meble?
Halina milczała. W jej oczach widziałam mieszaninę gniewu i wstydu. Ale dla mnie to już nie miało znaczenia. Powiedziałam ostatnie słowa:
Ten dom nie jest już twoim miejscem. Spakuj się i wyjdź.
Tego dnia wyrzuciłam ją z naszego domu. Może niektórzy to zrozumieją, może nie. Ale jestem przekonana, iż postąpiłam słusznie. Nie mogłam dłużej żyć z poczuciem niesprawiedliwości. Musiałam chronić moje dzieci, ich przyszłość, ich spokój.
Od tamtej pory jestem jedynym oparciem dla rodziny. Tak, to trudne. Ale wiem: jeżeli Halina pewnego dnia zatęskni za wnukami i zechce ich zobaczyć, nie zabronię tego. Dzieci nie są winne naszym konfliktom. Kochają babcię i nie odbiorę im tej miłości.
Lecz moja decyzja jest nieodwołalna. Nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś zabierał to, co ja i moje dzieci z takim trudem zdobywamy.
Dziś, opowiadając tę historię, chcę usłyszeć też opinie innych. Czy postąpiłam słusznie, wyrzucając teściową z domu? Czy powinnam znów okazać współczucie, jak lata temu? Ale głęboko w sercu wiem: tym razem wybrałam adekwatną drogę.