Wszyscy nagrywali umierającego chłopca, ale tylko motocyklista próbował go uratować.
Starszy motocyklista zaczął wykonywać RCP na chłopcu, podczas gdy inni tylko filmowali, zbyt przerażeni, by pomóc. Patrzyłam z samochodu, sparaliżowana, gdy ten mężczyzna po siedemdziesiątce, w podartej skórzanej kurtce, uciskał klatkę piersiową chłopaka, a reszta jedynie trzymała telefony.
Matka chłopca krzyczała, błagając Boga, prosząc kogokolwiek o pomoc, ale tylko motocyklista zareagował. Krew z jego własnych ran spływała na białą koszulkę chłopca, gdy liczył uciśnięcia głosem chrapliwym jak żwir.
Pogotowie miało przyjechać dopiero za osiem minut. Usta chłopca sine. Wtedy motocyklista zrobił coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam, coś, co prześladowało wszystkich świadków.
Zaczął śpiewać.
Nie komendy RCP. Nie modlitwy. Zaśpiewał Szła dzieweczka zniszczonym głosem, nie przerywając uciskania tej młodej piersi, łzy mieszając się z siwą brodą.
Cały parking zamilkł, słychać było tylko jego głos i rytm uciśnięć. Trzydzieści uciśnięć. Dwa wdechy. Trzydzieści uciśnięć. Dwa wdechy. *”Szła dzieweczka do laseczka”*
Chłopiec został potrącony przez pijanego kierowcę, gdy szedł do Biedronki. Motocyklista dotarł pierwszy, rzucając swoją Harley-Davidson na ziemię, by uniknąć zderzenia. Gdy inni dzwonili na 112 i trzymali dystans, on czołgał się po asfalcie, by dotrzeć do chłopca.
Zostań ze mną, synu powtarzał między zwrotkami. Mój wnuk jest w twoim wieku. Zostań teraz ze mną. Ale nie wychodziło
Nazywam się Katarzyna Nowak i byłam jedną z czterdziestu siedmiu osób, które widziały, jak Tadeusz Cygan Kowalski ratował życie tego dnia. Ale widziałam też cenę, jaką zapłacił za ten cud, o którym nikt nie mówi, gdy opowiadają tę historię w sieci.
Widziałam go w mieście od lat. Trudno było nie zauważyć starszego motocyklisty z namalowanymi goździkami na kasku i maszyną, która ryczała jak burza. Właściciele sklepów spinają się, gdy parkował. Matki przyciągały dzieci. Uprzedzenia były automatyczne, bezmyślne. Siwa broda i skórzana kurtka oznaczały niebezpieczeństwo w głowach wielu.
Tamto wtorkowe popołudnie zburzyło wszystkie założenia.
Siedziałam w samochodzie, sprawdzając telefon, gdy usłyszałam uderzenie. Metal wgnieciony w ciało. Pisk opon. Potem ryk Harleya urywający się nagle, gdy Cygan rzucił go na ziemię, iskry sypiące się, gdy chrom zdrapał asfalt.
Chłopak Jakub Wiśniewski, jak się później dowiedziałam miał na sobie mundurek z Biedronki, pewnie spóźniając się na zmianę. Pijana furgonetka rzuciła go sześć metrów. Upadł jak porzucona lalka, kończyny w nienaturalnych pozycjach, krew rozlewająca się pod głową.
Wszyscy wysiedli z samochodów, tworząc krąg. Telefony pojawiły się natychmiast. Ale nikt nie dotknął chłopca. Nikt nie wiedział, co robić. Jego matka wyłoniła się znikąd, upuszczając zakupy, jabłka tocząc się po parkingu, gdy padła na kolana przy synu.
Proszę! krzyczała. Niech ktoś pomoże! Proszę!
Wtedy Cygan zadziałał. Krwawił z własnych ran, lewe ramię zwisało nienaturalnie, rany widoczne przez rozdarcia kurtki. Ale bez wahania doczołgał się do Jakuba, szukając pulsu drżącymi palcami.
Bez tętna oznajmił, natychmiast zaczynając uciskanie. Niech ktoś liczy. Lewa ręka mi nie działa.
Nikt nie ruszył, by pomóc. Wciąż tylko filmowali.
Więc Cygan liczył sam, uciskał jedną ręką, z determinacją, wtłaczał życie w te nieruchome płuca, podczas gdy reszta stała bezużyteczna jak posągi.
Raz, dwa, trzy Jego głos był mocny mimo bólu. Fachowy. Jakby robił to wcześniej.
Później dowiedziałam się, iż tak było. Tadeusz Kowalski był lekarzem frontowym w czasie wojny. Uratował siedemnastu żołnierzy w jednej zasadzce, dostał medal, o którym nigdy nie wspominał. Wrócił do kraju wśród protestów, znajdując braterstwo w klubie motocyklowym, który rozumiał, co odebrała mu wojna.
Ale tamto popołudnie widziałam tylko starszego motocyklistę, który nie pozwolił umrzeć nastolatkowi.
Po czterech minutach wieczności w RCP Cygan zaczął słabnąć. Jego sprawna ręka odmawiała posłuszeństwa. Pot mieszał się z krwią na twarzy. Wtedy zaczął śpiewać Szła dzieweczka, piosenkę, której nauczyła go własna babcia, tę, którą nucił, ratując życia na piaskach wojny pół wieku wcześniej.
*”Szła dzieweczka do laseczka”*
Coś w tym złamanym głosie niosącym melodię obudziło tłum. Kobieta w mundurze lekarskim podeszła, przejmując uciskanie, gdy siły Cygana gasły. Murarz ukląkł obok, gotowy do zmiany. Matka ściskała dłoń syna, dołączając do piosenki, której nie znała.
*”Do zielonego”*
Cały parking śpiewał. Czterdziestu siedmiu nieznajomych połączonych rozpaczliwą kołysanką motocyklisty. choćby chłopcy, którzy wcześniej się śmiali, choćby biznesmen narzekający na hałas motoru, choćby ja kobieta, która ściskała torebkę, gdy on przechodził.
Sześć minut. Siedem. Cygan nie przestawał oddychać za chłopca, choć jego własny oddech stawał się urywany. Kobieta w mundurze Joanna, pielęgniarka po służbie utrzymywała uciskania z mechaniczną precyzją.
Osiem minut. Wzrok Cygana mglił się. Zrozumiałam z rosnącym przerażeniem, iż on też umiera. Wewnętrzne obrażenia z upadku go doganiały. Ale wciąż wtłaczał powietrze w Jakuba, wciąż śpiewał między oddechami.
Karetka wreszcie dojechała na parking. Pogotowie przejęło kontrolę ze świeżymi rękami i czystym tlenem. Próbowali zająć się Cyganem, ale on ich odsunął.
Najpierw chłopak warknął. Ze mną wszystko w porządku.
Nie było w porządku. Każdy to widział. Był blady pod opalenizną, oddech nierówny. Ale został na kolan
