Straciłam tatę, gdy miałam 19 lat. Prowadził ciężarówkę i zginął w wypadku
Byłam niepocieszona przez długi czas. Tylko ktoś, kto stracił rodzica, może mnie zrozumieć. Ból jest tak wielki, iż dewastuje cały świat. Chciałam umrzeć razem z nim.
Był moją najukochańszą osobą na tym świecie. choćby teraz, gdy to piszę, łzy napływają mi do oczu.
Jedynym pocieszeniem jest to, iż trzy lata po tej wielkiej tragedii urodził mi się syn.
Mój synek jest dokładną kopią swojego dziadka.
Po stracie ojca zaczęłam mieć chorobliwą obsesję na punkcie posiadania chłopca. Przekonałam samą siebie, iż to jedyny sposób, by odzyskać tatę.
Wierzyłam, iż duch mojego ojca odrodzi się w moim synu. Stał się cud i zaszłam w ciążę. Wiedziałam, iż to będzie chłopiec, zanim zaszłam w ciążę. choćby nie zastanawiałam się nad imieniem, już dawno zdecydowałam, iż będzie to imię mojego ojca.
Wierzcie, jeżeli chcecie, nie wierzcie, jeżeli nie chcecie, ale mój syn coraz bardziej przypomina swojego dziadka.
Cud
Cud w moim życiu
Ma zielone oczy, kręcone bujne włosy i dołeczek w brodzie. Kiedy na niego patrzę, mam wrażenie, iż widzę swojego ojca. A to sprawia, iż czuję się lepiej. Żyję spokojniej, bo mam syna. Nie wierzyłam, iż mój ojciec po prostu zniknie i rozpłynie się. Teraz widzę go w oczach mojego dziecka i głaszczę jego miękkie włosy. Utrata rodzica w wieku zaledwie 19 lat jest niesprawiedliwa. Nikomu tego nie życzę.
Chciałabym, aby wszyscy moi bliscy żyli i mieli się dobrze. By nigdy nie musieli cierpieć tak jak ja.
A tym z Was, którzy stracili ukochaną osobę i myślą, iż ich łzy nigdy nie wyschną, chcę powiedzieć, iż ból nie maleje, ale zawsze jest o co walczyć.
Przyzwyczaiłam się do życia z tym bólem. Zaakceptowałam go, przełknęłam i uczyniłam częścią siebie.
Nie chcę, żeby odszedł, bo boję się o nim zapomnieć. Mimo wszystko to niesprawiedliwe…
Drodzy czytelnicy, możecie przesłać nam swoją smutną, zabawną lub pouczającą historię.
